افتراق هیستوپاتولوژیک کندروما و کندروسارکومای خوب تمایز یافته با استفاده از نشانگر bcl-۲ به روش ایمونوهیستوشیمیایی

سابقه و هدف: کندروما و کندروسارکوما با درجه تمایز بالا، نمای هیستوپاتولوژیک بسیار مشابهی دارند. علیرغم این شباهت، ماهیت بیولوژیک این دو تومور متفاوت است. اشتباه در تشخیص دقیق پاتولوژیک این دو ضایعه سبب می شود طرح درمان بیماران با اشکال مواجه شود و در صورت تشخیص اشتباه، ناخواسته بیماران تحت جراحی وسیع قرار گیرند. در این زمینه، نقش نشانگرهای ایمونوهیستوشیمیایی در تشخیص افتراقی تومورهای غضروفی مورد توجه می باشد. هدف از این مطالعه بررسی افتراق هیستوپاتولوژیک کندروما و کندروسارکومای با درجه تمایز بالا با استفاده از نشانگر bcl-2 به روش ایمونوهیستوشیمیایی و بدست آوردنcut off point مناسب بود. مواد و روشها: مطالعه حاضر به روش توصیفی-تحلیلی گذشته نگر انجام گرفت. جامعه آماری پرونده های هیستوپاتولوژیک بایگانی بخش پاتولوژی انستیتو کانسر بیمارستان امام خمینی تهران در محدوده سال های 1370 تا 1385 بود. از میان پرونده های مذکور، تمامی موارد تشخیص داده شده با عناوین کندروما و کندروسارکوما با تمایز خوب جدا شدند. 6 عدد کندروما و 11 عدد کندروسارکوم با تمایز خوب در مطالعه وارد شدند. بلوک های پارافینه این نمونه ها تحت رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمیایی با نشانگر bcl-2 قرار گرفتند. شاخص رده بندی هر تومور بدین ترتیب محاسبه گردید: تعداد سلول های تومورال رنگ شده تقسیم بر 1000 کندروسیت. میانگین شاخص رده بندی گروه های کندروما و کندروسارکومامحاسبه شد. آزمونt جهت آنالیز آماری مطالعه مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: میانگین شاخص رده بندی در گروه کندروما 12/7±72/17 و در گروه کندروسارکوما 32/12±19/37 بود. اختلاف معناداری بین میانگین شاخص رده بندی دو گروه مشاهده شد (004/0=p). سطح زیر منحنی roc برابر 886/0 واحد به دست آمد. میزان cut off point برابر 30 با ویژگی 100% و حساسیت 8/81% به عنوان cut off point مناسب در نظر گرفته شد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که bcl-2نشانگر مناسبی در تشخیص افتراقی کندروم از کندروسارکوم با تمایز خوب می باشد.